Όταν ο Μαρκόπουλος συναντά τους Φλουντ

15:21 Κυριακή πάλι. Της απόκριας.Αλλά δεν έχει ήλιο γιατί ξαναγύρισα στην Ολλανδία.Παρέα με στεναχώρια και ένα αχ και 2 κεφάλια ανθότυρο και ένα τάπερ γεμιστά της μανούλας. Ξενέρωμα και κωλοπιλάλα ταυτόχρονη για εργασία και χαρά. Γιατί η φάμπρικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα και όπως έλεγε άλλο τραγούδι από τον ίδιο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, εδώ που είμαι δεν ξέρω πώς να περπατώ και πώς την γλώσσα να μιλώ, στην χώρα μου τον μήνα αυτό γυρνάνε με σακάκι. Εγώ πάλι με 2 κασκόλ.Άρα στρώσε κώλο, να πάρεις πούλο μια ώρα αρχίτερα.Και κάπου εκεί έρχονται και οι Floyd με το Crying song να στα πουν στα μούτρα.Ότι δηλαδή we cry and cry sadness passes in a while, και σε ταπώνουν γιατί έχουν και δίκιο από πάνω.Όπως πάντα σαφώς. 

Περνάμε τώρα έξω από το γήπεδο του AJAX . "Και ο Παναθηναϊκός, 2 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι, παγώνει το Άμστερνταμ". Ωραία χρόνια.Άσχετο.

Εργασία και χαρά λοιπόν και κάτω το κεφάλι για να τελειώνουμε.Στα ακουστικά του mp3 το Waltzing Along των James που το άκουσα πρώτη φορά την άνοιξη του 2007.Πριν 5 χρόνια δηλαδή.Και είναι από αυτά τα τραγούδια που δεν βαριέσαι. These wounds are all self imposed σου λέει. Σωστά.Ρε φίλε μόνος σου τα κάνεις όλα. Κι επειδή who knows what comes after, προχωράμε γοργά. May your mind be wide open. Γενικά.Η μαλακία είναι ότι εμένα είναι και η καρδιά μου wide open κι εκεί πατάω την μπανανόφλουδα. Διότι μερικές φορές πρέπει να τα βάζεις κάτω και να λειτουργείς με την λογική.Όχι πάντα, όχι.Αλλά κάποιες φορές ναι! Σ 'αρέσει δεν σ αρέσει. Καλό το συναίσθημα και το αχ αλλά να κοιτάμε και τα πρακτικά ζητήματα.Για να μην μιλήσω τώρα γαι τις συνέπειες και μπούμε σε άλλα χωράφια..

Και τώρα είναι η ώρα που βάζω μουσική και κουνιέμαι όπως ο Tim Booth. Γιατί δεν πρέπει να μαραζώσω. Εις το επανειδείν. A bien tot. See you soon. Tot ziens.

ναι.νταξ.παμε λίγο.

Αυτές οι Κυριακές ήταν συνήθως ηλιόλουστες.Τουλάχιστον όσο θυμάμαι, και θυμάμαι καλά.Και ξημέρωνε ηλιόλουστα λοιπόν και εμείς βάζαμε τα αποκριάτικά μας και ο μπαμπάς μας πήγαινε βόλτα στον "Κήπο"-i.e Ζάππειο- και κάναμε το "κομμάτι " μας και εμείς. Καταλαβαίνεις τώρα, αναγνώστη, πριγκίπισσες , καουμπόιδες κλπ κλπ.Τίγκα ο κήπος, χαρά εμείς, φοράγαμε και κραγιόν , διότι ήταν απόκριες και δεν νοείται Βασίλισσα της Νύχτας χωρίς κραγιόν...Μετά θα πηγαίναμε να δούμε τη γιαγιά την Μαργαρίτα και τον παππού τον Γιώργο, και μετά θα περνούσαμε από το σπίτι να πάρουμε τη μαμα και θα πηγαίναμε στην γιαγιά την Ελένη για φαγητό. Κάπως έτσι ήταν και σήμερα, ηλιόλουστα.Μόνο που δεν βάλαμε τα αποκριάτικά μας και δεν πήγαμε στον κήπο και ούτε είδαμε παππούδες και γιαγιάδες.Όμως κάναμε τραπέζι οικογενειακό και φάγαμε χοιρινό κότσι και πιλάφι και κάτι πατάτες πάρα πολύ ωραίες.Και νταξ,ούτε ο μπαμπάς ήταν εκεί αλλά θυμόμουν αυτές τις Κυριακές και η ανάμνηση έφερνε χαμόγελα.

Άλλη παράγραφος τώρα.

 "Color my life with the chaos of trouble" λένε οι Belle& Sebastian στο The Boy with The Arab Strap . Να το ξέρετε και να το λάβετε σοβαρά υπ'όψην σας αυτό το λαλά γιατί λέει αλήθεια και γενικά λέει σωστά πράγματα.

Στο Eat, Pray, Love η Τζούλια η Ρόμπερτς κάνει ποδήλατο εκεί στο μαγευτικό Μπαλί και τρακάρει με το αυτοκίνητο του άσχημου εκείνου άντρα του Χαβιέρ Μπαρδέμ.Και μετά φυσικά αγαπήθηκαν, κι ερωτεύτηκαν κιόλας. Εμένα μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί όταν έκανα ποδήλατο στο μαγευτικό TU/e τράκαρα με έναν ετιμόρροπο ολλανδό παππούλη; Και δεν ερωτευτήκαμε κιόλας.Είναι άδικο. Πάει και τελείωσε.

Κατω στον Πειραια στα Καμινια

Φτωχια καλη καρδια μα και γκρίνια. Έτσι λέει το τραγούδι που παίζει τώρα το ραδιόφωνο, και είναι σαν Κυριακή στην Αθήνα, όταν ο μπαμπάς έψηνε μπριζόλες και  έπινε το ουζάκι του στην βεράντα, ενώ τσιμπούσε τα μεζεδάκια που του έφτιαχνα και διάβαζε ριζοσπάστη. Και η μαμα στην κουζίνα κάτι άλλο ωραίο έφτιαχνε, γιατί ήταν Κυριακή και οι Κυριακές ήταν πάνυτα μια ωραία και ειδική μέρα για μας..Εγω χαζολογούσα δεξιά κι αριστερά στο σπίτι, και η Ε. κοιμόταν συνήθως. Ωραία ήταν. Και σήμερα Κυριακή είναι,  του Φλεβάρη και εγώ θα φάω φασολάδα που την εκανα χθες το βράδυ.Γιατι δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά η φασολάδα την δεύτερη μέρα είναι απείρως καλύτερη από την πρώτη.
Είναι Κυριακή λοιπόν και εγώ ακούω Μελωδία FΜ γιατί έτσι μου βγήκε.Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν μοιάζει με Κυριακές στην Αθήνα.Ισως και καλύτερα γιατί δεν γίνεται όλα να είναι ίδια. Ευτυχώς.
Τωρα παίζει "Υπαρχουν ανθρωποι που χουν μοναχοι σαν το ξεραμενο σταχυ", και κολλαει γιατι κι εγω μόνη μου ειμαι τωρα, αλλα την εχω καταβρει και δεν πολυψήνομαι που θα ερθουν παλι οι συγκάτοικες τωρα.Για περιεργο λόγο αυτο το σκ δεν μου ελειψαν και τόσο..Ειναι που σε πιανουν οι κλειστες σου και θες ησυχια και υπνο και κουβεντα.
Αυτο έκανα χθες.Βέβαια το βράδυ μου βγήκε σε ναιντίλα και μουσική και τραγουδια και χορός και συναυλία.Μόνη μου όλα αυτά.Στον φανταστικό μου κόσμο, με το φανταστικό μου κοινό, μέχρι τις 4 το πρωί.Και μετά κιθάρα ως τις 5..Και γαμω τα σαββατοβραδα..Σιγα μην έβγαινα έξω στους -11..Αμ δε..

Κυριακάτικο Ξύπνημα

Καμία σχέση όμως με εκείνο της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη , όπου Λαμπέτη και Χορν ερωτεύονται. (Τι πανέμορφη η Λαμπέτη σε εκείνη την ταινία..). Τι έλεγα.Α ναι, για το Κυριακάτικο Ξύπνημα.Είναι από τα ωραιότερα γενικά.Κυρίως άμα δεν έχεις κάτι να κάνεις και το λιώσιμο ευνοείται. Έτσι έμελε να είναι το σημερινό, με μόνη εκρεμμότητα μια βόλτα.. Αλλά ενώ η μαμά μου 26 χρόνια τώρα δεν έχει βάλει ποτέ ηλεκτρική σκούπα ,Κυριακή πρωί στις 9.30, η συγκατοικούλα μου η Θ. που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, το έκανε..Έξω από την πόρτα μου παρακαλώ!Το καλύτερο από όλα όμως ήταν ότι αντί να σηκωθώ με νεύρα, ξύπνησα με κέφια και έφτιαξα και μερακλίδικο ελληνικό καφέ και για τις δύο μας.Και τον πίνουμε δίπλα από το παράθυρο, με τον ήλιο να μας βαράει, ακούγοντας τρύπες και ενώ έξω η θερμοκρασία είναι στους -10. Ζήτω.